Իսկ դուք գիտեի՞ք, որ Շիրազի սիրտը թաղված է Արարատ լեռան գագաթին։
Հովհաննես Շիրազը (ծնունդով՝ Օնիկ Կարապետյան) ծնվել է 1915 թվականին Ալեքսանդրապոլում (Գյումրի) Հայոց ցեղասպանության ժամանակ։ Շիրազի հորը թուրքերը սպանել են Ալեքսանդրապոլի գրավման ժամանակ, մայրը, չդիմանալով վիշտին ու չկարողանալով պահել, փոքրիկ Շիրազին թողել է մանկատանը։
Հովհաննեսը շատ ակտիվ երեխա էր և մանկուց մեծ սեր էր դրսևորում հայրենիքի հանդեպ։ Մի անգամ, երբ մանկատնից հայտնեցին, որ ԱՄՆ-ից մի զույգ պետք է գա երեխա որդեգրելու, Հովհաննեսը փախավ մանկատնից, որպեսզի չհեռանա իր համար այդքան սիրելի Հայաստանից։ Շուկայում թափառելով՝ Հովհաննեսը պատահաբար գտնում է մորը, և նրանք երբեք չեն բաժանվում։ Հովհաննեսը ներում է մորը և իր բանաստեղծությունների մեծ մասը նվիրում է նրան ու իհարկե հայրենիքին։
Նա գրել է.
«Մայր և հայրենիք, դու ինձ համար միաժամանակ ես,
Ես չեմ կարող չսիրել քեզ, չերգել քո մասին»:
Շիրազը միշտ հավատում էր, որ մի օր Հայաստանը կգտնի իր ամբողջականությունը։ Երազում էր Արարատը տեսնել Հայաստանի կազմում։
1984 թվականին Շիրազը մահացավ և թաղվեց Կոմիտասի անվան պանթեոնում։ Սակայն որոշ ժամանակ անց որդիներից մեկը խոստովանել է, որ հոր սիրտն իր հետ չի թաղված, բոլորին ասել է, որ հայրը կցանկանար, որ իր սիրտը մնա Արարատի հետ։
Այսպիսով, 2006 թվականին, երբ ԵՊՀ լեռնագնացները նվաճեցին Արարատը, կատարեցին բանաստեղծի ցանկությունը և Շիրազի սիրտը թաղվեց Արարատի գագաթին։
Շիրազի սերը հայրենիքի հանդեպ սուրբ էր, ափսոս, որ նա չհասցրեց տեսնել Արցախյան առաջին հաղթանակը , դա կլիներ նրա համար ամենամեծ նվերը։